اما احکام؛
یکی از مسائل مهم در ماه مبارک
رمضان، مسائل مربوط به مشاغل سخت است؛ چون در کل دنیا اقشاری را داریم که
شغل آنان جزو مشاغل سخت است و در ماه مبارک رمضان احساس می کنند که روزه
داری برای آنان مشکل است و مرتب سؤال می کنند چه کنیم؟
مثل معدن کار ، کشاورز ، شاطر ، چوپان ، راننده تاکسی ، کارگر .
این افراد گلایه دارند که ما اگر
بخواهیم روزه بگیریم، توان ادامه روزه را نخواهیم داشت؛ مخصوصا ایامی که در
تابستان واقع شود؛ البته ماه مبارک رمضان امسال در فصل بهار است و روزها
مقداری کوتاه تر و مقداری خنک تر است و شاید این بهانه کمتر باشد؛ اما در
عین حال افرادی هستند که گلایه دارند و می گویند نمی توانیم روزه بگیریم.
پاسخ این سؤال چیست و این افراد چکار کنند؟
یکی از عذرهای روزه خوردن، شغل سخت نیست؛ یعنی هیچ فقیه و مجتهدی فتوا نداده است که اگر کسی شغل سخت دارد، می تواند روزه را بخورد.
اما راهکار این مسئله چیست؟
۱. اگر می تواند
شیفت کاری خود را تغییر دهد، باید این کار را انجام دهند؛ مثل نانواها که
نیازی نیست که شیفت کاری خود را در صبح قرار دهند؛ این عزیزان می توانند
شیفت کاری خود را به عصر تغییر دهند و روزه خود را بگیرند.
۲. بعضی از افراد می توانند مرخصی بگیرند که باید این مرخصی را با ماه مبارک رمضان همراه کنند تا بتوانند روزه خود را بگیرند.
۳. برخی از
افراد می گویند شیفت قابل تغییر نیست و نمی توانیم مرخصی بگیریم؛ این شخص
می تواند هر روز به سفر رفته و تقریبا ۲۵ کیلومتر برود و در آنجا چیزی
بخورد و این راه را برگردد و چون مسافر بوده، از نظر شرعی مشکلی ندارد و
خود شرع مقدس این راهکار را قرار داده و کلاه شرعی هم نیست و همه روزه این
کار را انجام دهد و روزه خود را بگیرد.
۴. اگر کسی گفت
که من نه می توانم هر روز به سفر بروم و نه می توانم مرخصی بگیرم و نه می
توانم شیفت کاری خود را تغییر دهم، آخرین راهکار این است که این شخص از
ابتدای سحر روزه خواری نکند؛ برخی خیال می کنند چون شغل سخت دارند، می
توانند صبحانه را در منزل خورده و به سرکار برود که درست نیست؛ این اشخاص
باید نیت روزه کرده و به سرکار خود بروند و در هنگامی که وضعیتشان بحرانی
شد و نتوانستند روزه خود را نگه دارند و توان نداشتند و به حرج (مشقت و
سختی غیرقابل تحمل) افتادند، روزه خود را افطار نمایند و بخورند.
این کار روزه خواری عمدی نیست و کفاره نخواهد داشت؛ فقط باید بعد از ماه رمضان، آن را قضا نمایند. امام صادق علیه السلام فرمودند:
أفضَلُ الجِهادِ الصَّومُ فی الحَرِّ/ برترین جهاد، روزه گرفتن در هوای گرم است».
روزه داری در گرما یکی از مبارزات
است؛ همانطوری که یک رزمنده به میدان نبرد می رود، دین‌دار هم برای اینکه
به واجب الهی خود عمل نماید، در گرما روزه می گیرد و این روزه داری مخصوصا
برای برخی از مشاغل همچون نانوا، راننده تاکسی، کشاورز، کارگر کوره و .
یکی از انواع جهاد است.
آیا انجام
برخی از کارهای مرتبط با بیماری در روزهای ماه مبارک رمضان، روزه را باطل
می کند یا خیر؟
۱. اهداء خون که
الان اعلام هم شده که ذخیره های خونی کم شده و مردم باید اهدای خون سالم
داشته باشند، مبطل روزه نیست و اشکالی هم ندارد؛ به شرط اینکه موجب ضعف
شدید برای روزه دار نشود؛ به این معنا که وقتی برای اهدای خون می رود،
مجبور شود چیزی بخورد.
۲. حجامت که تأکید بسیاری نیز بر روی آن شده، به همین شرط بالا مانعی ندارد و مبطل روزه نیست.
۳. زیاد سوال می کنند که برای نمونه گیری و آزمایش خون می رویم که این کار هم مبطل روزه نیست.
۴. خانم ها و آقایانی که به دلائلی برای سونوگرافی در ماه مبارک رمضان می روند، مانعی برای روزه نیست.
۵. بعضی از چیزها
مثل آندوسکوپی به نظر فقها اشکال دارد و سبب بطلان روزه می شود؛ چون وسیله
ای از مسیر دهان وارد حلق می شود که همراه با ژلی بوده تا به گلو آسیب
نرساند و در این صورت، روزه را باطل می کند.
راه حل بحث آندوسکوپی این است که
اگر شخص، مریض است و نمی تواند روزه بگیرد که مشکلی نیست و اصلا نباید روزه
بگیرد؛ اما اگر روزه برای او ضرر ندارد، آندوسکوپی را در روز انجام ندهد.
برخی سؤال می کنند که گاهی غذا بی
اختیار به دهان بر می گردد یا مثلا استفراغ می کنند که اگر بی اختیار باشد
روزه را باطل نمی کند؛ منتها اگر به دهان وارد شد، حتما باید دهان را تخلیه
کرده و شستشو دهند و مواظبت کنند که مجددا به داخل حلق برنگردد؛ اما اگر
ناخودآگاه چیزی از آن غذا به داخل حلق برگشت، چون بی اختیار و سهوی است،
روزه باطل نیست؛ ولی اگر برگرداندن آن به داخل حلق عمدی باشد، روزه خواری
عمدی به حساب می آید و کفاره دارد.
سؤال دیگر استفاده از شیاف جامد است
که از راه مقعد استفاده می شود و مبطل روزه نیست؛ آنچه که روزه را باطل می
کند، إماله است که مایع بوده و در زمان قدیم از راه مقعد به داخل شکم
فرستاده می شد که باطل کننده روزه است. امام صادق علیه السلام
فرموده‌اند: إذا صُمتَ فَلیَصُم سَمعُکَ و بَصَرُکَ و شَعرُکَ و جِلدُکَ/
آنگاه که روزه می گیری باید چشم و گوش و مو و پوست تو هم روزه دار باشند.
یعنی از گناهان پرهیز کند».
در این ماه باید حواسمان جمع باشد که اگر ظاهرمان روزه دار است و از خوردن و آشامیدن پرهیز می کنیم، از گناه هم پرهیز نماییم.
آیا با این بیماری روزه بگیریم یا نه؟ مثلا دیابت دارم؛ روزه بگیرم یا نگیرم؟
پاسخ به این سؤالات دو طرف دارد.
یک طرف مربوط به متخصصین پزشکی است که باید نظر بدهند؛ سمت دیگر مربوط به احکام شرعی است.
افرادی که بیماری های مرتبط با
روزه دارند؛ مثل میگرن، یا مثل ویروس کرونا که افرادی بودند که کرونا داشته
و بستری بودند؛ اما الان خوب شدند، باید به همان پزشک مراجعه کنند و از او
بخواهند که نظر بدهد؛ البته دکتر باید هم متخصص باشد؛ هم متعهد.
همچنین دکتر عمومی نمی تواند نظر
دهد؛ چون تخصصی در زمینه آن بیماری ندارد و نکته دیگر اینکه دکتر بی طرف و
بی غرض باشد و فقط نظریه علمی خود را ارائه کند.
پس اگر دکتر متخصص و متعهد گفت که به واسطه فلان بیماری نباید روزه بگیرید، مشکلی نیست و نباید روزه گرفت.
تا اینجای کار، یک طرف مشخص شد.
وقتی دکتر چنین نظریه ای را داد، به سراغ احکام شرعی می رویم و احکام می گوید:
۱. اگر مریض از گفته دکتر متخصص و
متعهد یا از تجربه خودش اطمینان پیدا کرد که نمی تواند روزه بگیرد و برای
او مضر است، نباید روزه بگیرد و می تواند بخورد.
۲. مریض به گفته پزشک متخصص یا به
تجربه شخصی خود یقین یا اطمینان ۱۰۰ درصد ندارد؛ اما ۶۰ یا ۷۰ درصد گمان و
احتمال دارد و اگر این احتمال، احتمال و گمان عقلایی باشد، می تواند روزه
را بخورد.
برخی گمان عقلایی ندارند؛ بلکه ترس شخصی دارند که نمی توان به این ترس ها اطمینان کرد و باید روزه بگیرند.
درباره کرونا نیز یک نکته عرض کنم:
امسال متأسفانه هجمه بدی در فضای
مجازی توسط برخی از افراد علیه روزه داری انجام شده و برخی ناآگاهانه و
برخی مغرضانه و برخی شبکه های خارجی نیز آن حمایت و تقویت کردند که در این
وضعیت کرونا افراد روزه نگیرند.
خب تلاش هایی در این زمینه انجام
شد؛ اما خوشخبتانه شورای پزشکان متخصص و فوق تخصص که از تخصص های مختلف
تشکیل شده، همه بالاتفاق و بالاجماع نظر دادند به اینکه افراد سالم روزه
بگیرند و کرونا هیچ مشکلی برای افراد سالم ندارد.
بهانه کسانی که می گفتند گلویمان
خشک می شود و این میکروب باید با خوردن آب به داخل معده برود و از بین برود
نیز تکذیب شده است؛ نهایت این است که با شستشوی دهان در ایام روز، این
میکروب را از دهان خارج نماییم؛ بنابراین افراد سالم همانند سال های قبل
روزه را می گیرند؛ فقط افرادی که مبتلا شده و بستری بودند و الان در حال
مصرف دارو هستند، عذر دارند و روزه خود را نمی گیرند. أمیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام فرمودند:
صِیامُ
القَلبِ عَنِ الفِکرِ فِی الآثامِ أفضَلُ مِن صِیامِ البَطنِ عَنِ
الطَّعامِ/ روزه گرفتن دل از فکر گناه، برتر است از روزه گرفتن شکم از
غذا».
اما احکام:
یکی از گروه های معذور که عذر دارند و روزه نمی گیرند، بیماران هستند.
رابطه بیماری و روزه چیست؟
ما دو نوع بیماری داریم؛
یک نوع بیماری است که هیچ ارتباطی
به روزه ندارد؛ مثلا شخصی دیسک کمر یا آرتروز زانو یا سائیدگی مفصل و
امثال این امراض را دارد که این افراد تقسیم بندی دارند؛
۱. ممکن است
بیماری او هیچ ربطی به روزه ندارد؛ چراکه در روز اصلا مصرف دارو ندارد و
داروهای او باید در شب (افطار و سحر) مصرف شود که حتما باید روزه بگیرد.
۲. ممکن است این
بیمار در روز مصرف دارو داشته باشد؛ ولی اگر به دکتر بگوید که آیا می
توانم زمان مصرف دارو را تغییر دهم؟ که دکتر اجازه تغییر زمان مصرف دارو را
بدهد که در این صورت باید زمان مصرف دارو را به زمان افطار و سحر تغییر
دهد و روزه را بگیرد.
۳. اما همین
بیمارانی که دیسک کمر دارند و امثال این مریضی ها، کسانی هستند که مصرف
دارویشان قابل تغییر نیست و دکتر اجازه تغییر زمان دارو را نمی دهد که در
این صورت، این شخص نباید روزه بگیرد؛ بنابراین این دسته از بیمارانی که
بیماری آنان ربطی به روزه ندارد ولی مصرف داروی آنان در روز است و غیرقابل
تغییر است، روزه نگیرند و بعد از ماه رمضان اگر توانستند که در یازده ماه
دیگر قضا کنند، آن را قضا نمایند.
دسته دوم از بیماری ها، بیماری
هایی است که رابطه مستقیم با روزه دارد؛ مثل بیماری های کلیه، کبد، معده،
میگرن، مشکلات گوارشی، بیماری های داخلی و .
اینجور افراد در دو صورت روزه را نمی گیرند.
۱. در صورتی که اطمینان دارند که روزه برای آنان مضر است.
۲. در صورتی که
ولو یقین ندارند؛ اما نگرانی و ترس دارند که بیماری آنان بدتر شود که البته
باید نگرانی عقلایی باشد؛ نه ترس شخصی بی جهت.
البته این اشخاص گاهی دارو هم مصرف نمی کنند؛ ولی روزه برای آنان ضرر دارد و می توانند روزه نگیرند.
نکته دیگر این است که شخص چگونه بفهمد که روزه برای او ضرر دارد که بحث دیگری است و در جلسات بعدی به آن خواهیم پرداخت. پسران بر خلاف دختران دو نوع بلوغ دارند.
یک نوع بلوغ سنی دارند که آخرین
مرحله بلوغ آنان است؛ اما ممکن است قبل از پایان ۱۵ سال قمری، بلوغ جنسی
داشته باشند که قطعا اگر چنین چیزی اتفاق بیفتد، باز هم مکلف هستند.
برخی خانواده ها فکر می کنند که حتما باید ۱۵ سال قمری پسر تمام شود که اینجور نیست.
حتما خانواده ها باید به این مسئله توجه داشته باشند.
بلوغ جنسی به این معناست که ممکن
است این پسر در خواب محتلم شده و حالت جنابت به او دست دهد؛ این اولین
زمانی است که او به سن تکلیف می رسد؛ گرچه ممکن است این اتفاق در ۱۳ یا ۱۴
سالگی بیفتد که در بسیاری از افراد نیز معمول است.
اگر این اتفاق نیفتاد و این
نوجوان تا ۱۵ سال به تکلیف نرسید و این نشانه در آن اتفاق نیفتاد، منتظر می
مانیم که به بلوغ سنی که ۱۵ سال تمام قمری است برسد.
۱۵ سال تمام قمری تقریبا مطابق
است با ۱۴ سال و شش ماه و ۱۵ روز؛ به این دلیل که سال های قمری ۱۱ روز کمتر
از سال های شمسی است؛ بنابراین زودتر شروع شده و زودتر تمام می شوند.
این اشخاص که ۱۵ سال قمری آنان
تمام شده، حتما باید روزه خود را بگیرند؛ البته اگر علائم بلوغ قبل از آن
اتفاق نیفتاده باشد؛ اما اگر علائم بلوغ را قبل از اتمام ۱۵ سال قمری داشت،
از همان زمان مکلف شده و باید نماز و روزه خود را داشته باشد.
چند نکته:
برخی از نوجوانان این مسئله را
نمی دانستند و قبل از ۱۵ سالگی به تکلیف رسیده بودند و نماز و روزه را نمی
خواندند و نمی گرفتند که در این صورت باید گفت:
"کسی که جاهل به مسئله بوده و
نماز را نخوانده و روزه نگرفته، نمازها را حتما به اندازه ای که یقین دارد،
باید قضا کند و روزه ها نیز حتما قضا دارد و باید گرفته شود؛ اما کفاره
ندارد."
این پسر نوجوان وقتی به سن تکلیف
می رسد یا قبل از ۱۵ سالگی بالغ می شود، باید توجه داشته باشد که حتما روزه
را بگیرد؛ چطور وقتی ۹ سال دختران تمام می شود، باید روزه بگیرند، این
نوجوان پسر ۴ تا ۵ سال بزرگتر از آن دختر است و چطور می گوید که من نمی
توانم روزه را بگیرم؟؛ حتما پدر و مادر باید فرزند خود را تشویق کنند و
مراقب باشند تا پسران بتوانند روزه خود را بگیرند.
همچنین پدر و مادر بپرهیزند که به خاطر دلسوزی بیجا فرزندشان را تشویق به روزه خواری کنند.
بعضی از دختران و پسرانی که به سن
بالایی رسیدند، الان می گویند که والدین ما در زمان تکلیف نگذاشتند روزه
بگیریم که کار غلطی است و پدر و مادر باید مشوق فرزندان در گرفتن روزه
باشند. در بخشی از حدیث معراج آمده است:
قالَ رسول الله (ص) یَا رَبِّ مَا
أَوَّلُ الْعِبَادَةِ- قَالَ أَوَّلُ الْعِبَادَةِ الصَّمْتُ وَ
الصَّوْمُ- قَالَ یَا رَبِّ: و ما میراثُ الصَّومِ ؟ قالَ: الصَومُ یُورِثُ
الحِکمَةَ، و الحِکمَةُ تُورِثُ المَعرِفَةَ، و المَعرِفَةُ تُورِثُ
الیَقینَ ، فإذا استَیقَنَ العَبدُ لا یُبالِی کیفَ أصبَحَ، بِعُسرٍ أم
بِیُسرٍ.
در حدیث معراج آمده است: .
[پیامبر] خطاب به خدای سبحان عرضه داشت: اول عبادت چیست؟ فرمود اول عبادت،
سکوت و روزه گرفتن است: عرضه داشت: پروردگارا! میراث روزه چیست؟ خداوند
فرمود : روزه، حکمت را به ارث می برد و حکمت، معرفت را معرفت و یقین، چون
بنده به یقین رسد، دیگر برایش اهمیتی ندارد چگونه شب و روز خود را بگذراند ؛
به سختی یا به آسانی.
و اما احکام ماه مبارک رمضان
یکی از سؤالات در ماه مبارک رمضان، استفاده از قطره چشم، گوش و بینی است که می توان استفاده کرد یا خیر.
آنچه که بیشتر راه به حلق دارد،
بینی است؛ اما گوش و چشم هم راه به حلق دارند و اگر بیماران مواظبت کنند که
به حلق نرسد، مانعی ندارد و می توان از این قطره ها استفاده کرد.
نکته دیگر درباره قطره این است که
احساس طعم و مزه اشکالی ندارد و معمولا انسان وقتی قطره می ریزد، شاید به
حلق نرسد؛ اما احساس طعم و مزه می کند و اشکالی ندارد.
مسواک کردن را زیاد سوال می کنند
که باید گفت انسان باید هنگام سحر دهان خود را شستشو دهد؛ البته واجب نیست؛
اما برای برخی از افراد لازم است؛ مثلا کسانی که احساس می کنند لای
دندانشان ممکن است غذا بماند و در روز وارد حلق شود که باید دهان را شستشو
داده و مسواک بزنند و قبل از اذان صبح این کار را انجام دهند.
اگر این کار را انجام ندادند، مشکلی نیست که در روز مسواک انجام دهد و باید مراقبت کند که مواد خمیر و آب به حلق نرسد.
چشیدن غذا نیز بدون مشکل است و
بانوانی که قرار است برای افطار غذا درست کنند و در حال پخت غذا هستند، می
توانند غذا را بچشند؛ ولی باید مراقبت کرد که به حلق نرسد.
شستن دهان، مشکلی ندارد و باید مواظبت کنند که آب به حلق نرسد.
کشیدن و پرکردن دندان هم از دیگر
سؤالات این روزهاست که باید مراقبت بیشتری انجام شود؛ چون هم مسئله خون را
در پی دارد و باید مراقبت کرد که هم خون به داخل حلق نرود و هم موادی که
دندانپزشک استفاده می کند به داخل حلق نرود و هم آب به داخل حلق نرسد.
اگر مواظبت کرد، روزه درست است؛ اگر هم ناخودآگاه به حلق وارد شد اشکالی ایجاد نخواهد کرد.
سؤال بعدی مسئله تزریق است.
تزریق در ماه مبارک رمضان انواع و اقسامی دارد. که هم تزریق سرم را داریم و هم تزریق آمپول.
سرم ها هم متفاوت است که هم سرم غذایی داریم و هم سرم غیرغذایی؛ یعنی سرمی که برای مداوا و معالجه است.
اگر بیمار، روزه دار باشد و سرم
او غذایی باشد، احتیاط در این است که استفاده نکند و اینجا این سؤال پیش می
آید که اگر استفاده نکند، وضعیت جسمی او بدتر می شود که باید گفت آیا می
تواند روزه بگیرد؟ اگر نمی تواند روزه را ادامه دهد، روزه را می خورد و سرم
را می زند و روزه بر او واجب نیست؛ اما اگر می تواند تا بعد از افطار
تأخیر بیندازد، باید پس از افطار این سرم را تزریق نماید.
درباره سرم غیرغذایی که فقط جنبه
درمانی و معالجه دارد، اشکالی ندارد. برخی از مراجع عظام تقلید احتیاط می
کنند؛ اما اکثرا می فرمایند اشکالی ندارد.
تزریق آمپول های غیر سرم را هم
داریم که آنها هم دو دسته هستند؛ یک سری از آنان صرفا آمپول هایی هستند که
جنبه دارویی دارند و دسته دیگر جنبه تقویتی دارد.
این آمپول ها هم دو دسته هستند؛ برخی عضلانی هستند و برخی داخل رگ زده می شود.
اگر داخل رگ زده شود، برخی از
مراجع احتیاط کرده و می گویند مبطل روزه است؛ پس در این موارد روزه داران
حتما به رساله مرجع تقلید خود مراجعه کنند تا به صورت دقیق متوجه فتوای
مرجع تقلید خود شوند؛ اما اختصارا باید عرض کنیم که اگر آمپولی باشد که
جنبه دارویی داشته باشد نه جنبه غذایی و عضلانی هم باشد، اکثر مراجع می
فرمایند که برای روزه مشکلی نخواهد داشت. رسول گرامی اسلام فرمودند:
لِکُلِّ شَیْءٍ زَکَاةٌ وَ زَکَاةُ الْأَبْدَانِ الصِّیَامُ/ برای هر چیزی زکاتی است و زکات بدن ها روزه است».
سؤال می کنند که آیا سحر واجب است که بیدار شویم؟ که باید پاسخ داد: خیر؛ واجب نیست.
بیدار شدن سحر واجب نیست؛ بلکه
مستحب است؛ اگر کسی توان جسمی دارد که بدون سحری روزه بگیرد، هیچ مانعی
ندارد و باید از شب که می خوابد، نیت روزه فردا را داشته باشد و لازم نیست
که سحر بیدار شویم و نیت روزه را انجام دهیم.
اگر کسی است بدون سحری نمی تواند روزه بگیرد، حتما لازم است سحری بخورد تا توان گرفتن روزه را داشته باشد.
بیدار بودن در هنگام سحر مطابق با
آنچه در آیات و روایات آمده، برکت و فضیلت دارد و اگر نمازشب، دعا، قرائت
قرآن و مناجات داشته باشد، فضیلت بسیار بالایی خواهد داشت.
به دو نکته اساسی اشاره کنم و آن
این است که فرزندان در منزل اعم از دختران و پسران ممکن است اولین سالی
باشد که بخواهند روزه بگیرند.
حال سؤال اینجاست که در چه سنی دختران و پسران به تکلیف می رسند؟
بلوغ دختران فقط سنی است؛ یعنی
غیر از سن، نشانه دیگری برای بلوغ وجود ندارد و آن هم تمام شدن ۹ سال قمری
است و کاری به سال شمسی نداریم.
در شناسنامه های فرزندان ما علاوه
بر سال شمسی، سال قمری هم نوشته می شود؛ اما اگر خانواده ای گفت که سال
قمری در شناسنامه نیست، باید بگوییم که ۹ سال قمری حدودا مطابق است با هشت
سال و هشت ماه و ۱۸ روز (با دو سه روز کمتر و بیشتر).
اگر هشت سال و هشت ماه و ۱۸ روز از تاریخ تولد شناسنامه ای شمسی دختران گذشته باشد، امسال حتما باید روزه بگیرند.
نگوییم که بچه ما نمی تواند روزه بگیرد؛ اصل اولیه واجب بودن روزه است؛ مگر موارد استثنایی.
ما باید مقدماتی را بیندیشیم که
بچه های ما روزه را بگیرند؛ مثلا در روز که امسال با تعطیلی مدارس مصادف
شده و در منزل هستند و گرما نخواهند خورد و رفت و آمدی ندارند، برنامه ریزی
داشته باشیم که بتوانند روزه را بگیرند.
باید مقید باشیم که سحر فرزندان
خود را بیدار کرده و سحری بخورند تا بتوانند توان گرفتن روزه را داشته
باشند و در طول روز هم به دختر بچه ها کار آنچنانی در منزل ندهیم و استراحت
کنند.
اگر والدین مدیریت کنند و تلقین و تشویق کنند، بالای ۹۰ درصد از دختران به سن تکلیف رسیده، توانایی گرفتن روزه را دارند.
اگر دختری نتوانست روزه بگیرد، لا
یکلف الله نفسا الا وسعا/ خدا بیشتر از طاقت هر شخص نمی خواهد و به اندازه
توان، روزه بگیرد. مثلا یک روز در میان بگیرد و به اندازه روزهایی که
نتوانست روزه بگیرد، در طول سال تقسیم کند و مثلا هر ۱۵ روز یکبار روزه
بگیرد و حتما می تواند قضا را تا ماه رمضان بعدی انجام دهد و اگر نتوانست
قضا کند، کفاره روزی ۷۵۰ گرم مواد غذایی را بپردازد. رسول گرامی اسلام (ص) فرمودند: علیک بالصوم فانه جنة من النار/ بر تو باد روزه گرفتن که او سپری است از آتش».
یکی از مهم ترین واجبات الهی، روزه است که جزو ارکان دین می باشد؛ بنابراین باید توجه داشت که بی جهت مرتکب روزه خواری نشویم.
یکی از سؤالات این است که چه کسانی می توانند روزه نگیرند؟
ما حتما باید آن گروه های معذور
را بشناسیم تا هم با برخورد با آنان دقت داشته باشیم؛ هم در مورد خودمان
بتوانیم داوری و قضاوت کنیم که آیا جزو معذورین هستیم یا خیر.
افرادی که معذورند و به خاطر عذر
شرعی نمی توانند روزه بگیرند، هیچ گناهی مرتکب نمی شوند و اگر نیتشان هم
این بوده که اگر عذری نمی داشتم، قطعا روزه را می گرفتم، خدا ثواب آن روزه
را به او خواهد داد انشاءالله.
البته کسانی که نمی توانند روزه بگیرند، نباید تظاهر به روزه خواری کرده و در ملأ عام روزه خود را بخورند.
دسته دوم از کسانی که روزه نمی گیرند، کسانی هستند که معذور نیستند و متأسفانه عمدا روزه خواری کرده و مرتکب گناه بزرگی می شوند.
ما افراد زیادی را داشته ایم که
به ما مراجعه کرده و در گذشته بسیاری از روزه های خود را عمدا نگرفته اند
که باید توبه کرده و سپس به تعداد روزهایی که یقین به روزه خواری دارند،
قضا کرده و به تعداد روزهای نگرفته، کفاره بپردارند که البته کفاره سنگینی
است.
کفاره روزه خواری عمدی این است که
یا برای هر روز، ۶۰ فقیر را غذا دهند یا ۶۰ روز، روزه بگیرند که ۳۱ روز آن
حتما باید پی در پی باشد.
حال آن اشخاصی که عمدا روزه خواری
کرده اند، اگر تظاهر به روزه خواری در ملأ عام هم کرده اند و در خیابان
مثلا غذایی را خورده است، علاوه بر اینکه روزه خواری عمدی کرده و گناه
نموده، تظاهر به روزه خواری هم یک گناه دیگری است که به آن گناه اضافه می
کند و باید توجه داشته باشیم که از نظر قانون شرع و قانون جمهوری اسلامی
ایران، روزه خواری عمدی جرم است و البته نیروهای محترم انتظامی، مطابق با
قانون موظف هستند که از این کار جلوگیری نمایند و شخص با حضور دادگاه تنبیه
هم خواهد داشت.[حوزه]
[فارس]
&client=firefox-b-d&ved=2ahUKEwia3dHX_prrAhVO5IUKHbYnD0oQMygeegUIARDgAQ){kind=link}
درباره این سایت